Het hart van mij ligt op mijn tong te popelen..

Ik heb een heel woelig blogverleden. Lang geleden in 1998, toen er nog geen weblogs bestonden in de vorm zoals ze nu zijn, en je nog hortend en stotend en vloekend en tergend langzaam moest inbellen om contact te krijgen met het www, heb ik een eigen website gebouwd (dit klinkt nu heel makkelijk en snel, maar het was zweten en vloeken met Dreamweaver, om de vorm te krijgen waarmee ik tevreden was).

(mijn lievelingsplekje in de tuin vorig jaar)

Ik wilde graag een online dagboek beginnen. Met een leuke website en mijn eigen plaatjes en gezelligheid. In die tijd bestond er nog maar een handjevol weblogs en dan alleen maar met een vast saai template. Dat wilde ik anders. En om het toch een beetje anoniem te houden ben ik in de schoenen van mijn 16-jarige ik gaan staan en ben ik als het ware ”in reverse” gaan bloggen. Ik schreef heel open en bloot hoe ik als 16 jarige dacht en leefde, maar met de wijsheid die ik in de loop van de jaren had opgebouwd.

In een jaar tijd had ik zoveel bezoekers dat de lezers onderling meetings gingen organiseren via mijn forum (dat forum introduceerde ik na een tijdje om mijn lezers met elkaar in contact te laten komen). Helaas moest ik altijd smoezen verzinnen om niet aanwezig te kunnen zijn, omdat ik helemaal niet 16 was, wat mijn puberlezers uiteraard wel veronderstelden.

Je reinste vorm van misleiding eigenlijk, maar wist ik veel dat het zo zou uitgroeien..ik begon in eerste instantie eigenlijk gewoon voor de lol. Mijn doel werd om vooral meiden (en jongens) te laten ontdekken dat ze niet de enige waren op de wereld met problemen en rare gedachten die je nu eenmaal als tienermeisje hebt. Nu niet voor te stellen, maar in die tijd had je daar nog geen enkele website of weblog over. En de mooiste beloning uit die tijd is nog wel dat er twee stellen uit voortgekomen zijn. Niets mooiers dan om mensen te binden.

(een ochtend in 2007)

Na een tijdje en een vaste aanstelling bij een bedrijf had ik steeds minder tijd om te bloggen en ben ik gestopt. Andere dingen aan mijn hoofd. Vooral bazen, collega’s en het saaie kantoorleven weerhielden mij ervan om online creatief en open te kunnen blijven.

Het doet wat met me. Het dood wat in me. Het gebouw, de lege muren, de hiërarchie. Het sluit mijn open ramen naar buiten en het keert me naar binnen. Ik word netjes, pas me aan, werk hard voor de baas en wil vooral geen stof doen opschudden. Zoals een broek die je binnenste buiten kunt trekken, zo trekt een onflexibele kantoorbaan mijn buitenste naar binnen. Ik functioneer prima (zolang ik zelfstandig mag werken), maar het is alleen maar goed voor mijn baas en mijn portemonnee. Niet voor mij.

Toch stopte het werk na een aantal jaren en ben ik weer (heel persoonlijk) gaan bloggen. Dit keer over een onderwerp wat me boeide en heel erg bij me leefde in die tijd (tweelingzwangerschap en een tweeling hebben). Nu blogde ik niet zo heel erg anoniem en ook dit groeide tot mijn verbazing uit tot een soort van gemeenschap. (mijn naam noem ik nu liever dus niet).

(lang lang geleden op het strand)

Dit keer kon ik wél op mijn eigen meetings verschijnen en daar groeiden zelfs mooie real life vriendschappen uit. Dat is meteen ook het mooie aan bloggen. Mensen leren je écht kennen. En mensen léren kennen. Blogland voelt als een warm bad waar je helemaal jezelf mag zijn. Je innerlijk telt hier en de buitenkant valt totaal weg. De buitenkant van veel mensen in het echte leven zit me vaak in de weg. Maar hier niet.

Ook dit blog heb ik uiteindelijk dood laten bloeden maar de meetings en vriendschappen die beklonken waren tussen de lezers onderling gingen gelukkig gewoon door. Ik ben overigens helemaal niet zo van de meetings, maar dit ontstond vanzelf zo tussen de lezers onderling.

Na het ”tweelingblog” ben ik over mijzelf als moeder gaan schrijven. Met ook vaak al blogjes zoals ik ze nu schrijf. Ik schreef jarenlang met ontzettend veel plezier en het heeft me ook door heel veel kwesties gesleept en ik denk (als ik de reacties moet geloven) dat ik ook heel veel moeders tot steun ben geweest, maar de naam ”mama” in de titel van mijn weblog ging me steeds meer dwars zitten. Ik kwam er ook niet meer vanaf. Ik ben dan wel mama, maar ik ben veel meer dan alleen maar mama. En toen ik door het schrijven voor een landelijk bekend magazine ook nog mijn redelijke anonimiteit kwijtraakte én weer opgesloten kwam zitten in een vaste baan in een kantoor.. toen ging het even niet meer.

Ik wist dat ik ooit weer zou willen bloggen. Het was wat ik het liefste deed. Maar hoe en in welke vorm en..met welke naam? Ik had écht geen idee. Ik vond niks passen. Maar ik wilde wél een redelijke anonimiteit. Ik wil bijvoorbeeld niet dat vrienden en vriendinnen van mijn ouder wordende kinderen na het googelen op hun tamelijk unieke namen meteen in huis vallen over het wel en wee van deze moeder.

Ik weet niet.. het is eng. Al had ik wel ontdekt dat mensen véél leuker tegen je gaan doen als je je zo bloot geeft. Ze zien veel meer aspecten van je persoonlijkheid. Je wordt aangesproken op wie en hoe je écht bent. En als je eerlijk bent in je schrijven dan is dat echt heel fijn.

En nu blog ik dan sinds kort als Woolywoot. Ook mijn gezin weet nog van niks. Het was twee maanden geleden ook nog helemaal niks en ik wilde zo graag nog even helemaal alleen met vreemden hier op Woolywoot zijn.

Waar de naam Woolywoot dan ineens vandaan komt, ik heb geen idee. Je moet toch wat verzinnen. Eigenwijs, vrolijk, allemaal ootjes en je mond maakt een grappige beweging bij het uitspreken. Dus ik vond het wel leuk. Ik schijn in 2012 nog een paar stukjes te hebben geschreven hier. Vond dat maar niks en verdween weer. Om toch in februari dit jaar plotseling terug te komen. Want já. Wéér zonder baas! En zonder plannen. Maar wat heb ik een plezier hier. En ach..ik doe het er wel mee, met Woolywoot. Ik vind het goed.

Mijn man en kinderen wisten wel van al mijn vorige weblogs. Mijn man was zelfs mijn trouwste lezer denk ik. En mijn kinderen mijn grootste fan. Maar nu leest hij zover ik weet niet mee. En mijn kinderen ook niet. Ik schrijf dit nog in het volste geheim, wat trouwens steeds lastiger en hylarischer wordt. Dus ik begin ook steeds meer voor een groter wordend dilemma te staan. Ga ik het ze binnenkort vertellen of niet? En kan ik dan nog zo blijven schrijven zoals ik nu doe, of krijg ik dan een verkramping?

Ik schrijf al die jaren al met in mijn achterhoofd dat mijn blog altijd gevonden kán worden. Door wie dan ook. Ook nu. Dat is het probleem ook niet. Ik ben alleen zo bang dat ik het moeilijker vind om te schrijven als ik weet dat heel erge dierbaren elke dag meelezen. Nu is het nog zo dat wat ik schrijf wel gezegd is en gedeeld (wat ik kennelijk wel erg fijn vind, dat delen), maar dat het ook een eindje van mij af blijft zodra ik op de verzendknop heb gedrukt. Zodra mijn dierbaren het gaan lezen, dan komen mijn stukjes en gedachten weer terug mijn huiskamer in. Wil ik dat wel?

Vorige week stonden we in de keuken en zei hij: ”Waarom begin je niet weer eens met iets, waarmee je de tijd vergeet? Waar je zo in op gaat dat je zelfs de kinderen vergeet uit school te halen?” (En ik dacht…dát is nu juist wat ik op dit moment doe, en oh..ik wil het zo graag vertellen, maar ik kán het niet vertellen, want ik ben er nog niet over uit!!).

En eergisteren zei hij: ”Ik zou het zo leuk vinden als je weer eens wat meer deed met je creativiteit. Je lijkt nu zo passief. Je doet er niks mee. Waarom schrijf je niet meer?”

En vanmiddag droeg ik mijn oudste dochter mijn mini versje voor dat ik op Twitter had gezet:

”Met jou was elke dag een feest. Ik ben, jij was, wij zijn geweest”

Toen zei ze:
”Mooi!! Het zou mooi zijn als je het nog wat langer maakt. Waarom begin je niet weer een weblog? Dat vond ik altijd zó leuk!”

..

Het hart van mij ligt op mijn tong te popelen..