Werelden buiten kantoor. Heerlijk! (Tsjechië 2012)
Samen met wat vrienden die nog wél een baan hebben ben ik er achter gekomen dat je in een werkomgeving met collega’s en bazen beter af bent met keiharde egoïsme dan met hard werken. Slecht zijn levert meer op dan een goed hart.
En toch geloof ik (helaas voor mijzelf) in eerlijkheid en oprecht zijn. In de ander de lof gunnen terwijl je weet dat ze het eigenlijk niet eens echt verdienen. Of zelf tot laat keihard doorwerken en je mond houden als de collega die jou constant belde om advies en goede raad en persoonlijke aangelegenheden (en kennelijk genoeg tijd had) bij een werkbespreking raaskalt dat ze het zo druk had en heeft (doen ze wel alleen als de baas erbij is natuurlijk). Ik ga er vanuit dat de bazen wel door zoiets heen zullen prikken.
Het antwoord is: nee. Doen ze niet.
Ik geloof zelf in hard werken, niet klagen en zeuren bij de baas, en niet constant om alles vragen terwijl je er zelf ook achter kunt komen. Ik geloof niet in wroegingsloos alleen aan mijzelf denken en niet nadenken over wat een bepaalde uitspraak voor een andere collega kan betekenen. Dom! Stom! Niet egoïstisch zijn heeft me meerdere keren min of meer een baan én dus geld gekost en anders wel heel veel frustratie. Waarom wordt het slechte beloond en het goede bestraft?
Je hebt collega’s die net doen alsof ze je beste vrienden zijn. Wat hebben we het gezellig. Foto’s en filmpjes worden gedeeld, semi-persoonlijke dingen worden gedeeld. En dan komt het. Zodra ze erachter zijn dat jij een schaal hoger zit kunnen ze het niet laten om dit feit keihard in te zetten om er zelf beter van te worden met het grote risico dat jij er slechter van wordt. Of je komt er ineens achter dat datgene wat jij in vertrouwen hebt gezegd ineens achter je rug om tégen je gebruikt wordt. Ik trap er telkens weer in.
Natuurlijk zijn er zat mensen die wel goede vrienden zijn met hun collega. Maar dan moet je tóch oppassen, want ik heb met verbazing toegekeken op de kantoren waar ik werkte hoe er geroddeld werd terwijl ik dacht: ” he? Maar jullie zijn toch vrienden?”… (maar hé, ik wil je niet teleurstellen)
Ik snap die kantoorwereld kennelijk niet. Ik neem altijd mijzelf mee naar kantoor maar ik ben erachter dat dat niet helemaal de bedoeling is. Niet als je er niet buiten wilt vallen. Het lijkt een soort spel inclusief de kostuums en de maskers, waar ik maar niet de regels van leer kennen. En die ik ook eigenlijk helemaal niet eens wil leren kennen. Het is mijn wereld niet.
Woolywoot 
Niet alleen op kantoor maar ook in supermarkten, toen al, toen ik nog werkte, sjonge sjonge inderdaad… ik pas daarom ook totaal niet in welke wereld dan ook denk ik dan, of ik moet het geluk hebben om toch dat menselijke bedrijf waar iedereen echt is vinden ooit, maar dat gaat denk ik niet meer gebeuren in deze tijden.
En ik ben net als jij, ook ik denk altijd, dat zien ze toch? En zo niet, dan is zo’n baas ook niet recht door zee.
x
LikeGeliked door 1 persoon
Feest der herkenning. Jezelf profileren en zorgen dat je gezien wordt is belangrijker dan hard werken. Vooral als er weer een reorganisatie in zicht is. Dat haalt nu eenmaal niet het beste in mensen naar boven… Ik ben er ook niet goed in en blij dat ik er even uit ben.
Het belangrijkste is om niet verbitterd te raken. Volgende keer er gewoon weer het beste van maken. En zo dicht mogelijk bij jezelf blijven.
LikeGeliked door 1 persoon
ja! bedankt voor je reactie. Helemaal mee eens. En ja, ik heb enkele reorganisaties meegemaakt binnen 1 bedrijf en dat bracht inderdaad naast de stress veel listigheid in mensen naar boven. Maar ik weiger me anders voor te doen alleen om mijn baan te behouden. Als ze diegene willen met een grote mond maar minder inhoud dan past de mamager toch niet bij me en levert me dat alleen maar een rottig leven op. Uiteindelijk is die hele boel failliet gegaan trouwens en kwam zelfs in het nieuws wat voor wolven er werkten.
LikeGeliked door 1 persoon