Nazomermiddag

En als de lome avond leunt
op de goudglanzende schouders
van de namiddag
die nog rozig en warm
haar wapperwas bewaait
en met zachte hand gladstrijkend
de plooien uit de blousen
nog snel nu het nog kan
nu de warmte nog hangt
tussen de gouden zonnebloemen
en de zwaar bezwangerde kastanje
nu het nog kan
voor de nacht haar overvalt
en zij uiteindlijk naakt en moegestreden
willoos maar precies zoals zij wil
in Morpheus armen wordt gedragen
naar de ochtend die haar
opnieuw laat worden
wie zij elke dag opnieuw zal zijn
zoals haar is er geen een
ze is tussen de ochtend
en de avond
en ze is van iedereen