Het voelt als verliezen van wat ik nog niet eens had

Ben afgewezen voor de baan waar ik voor op sollicitatiegesprek was. Het voelt: bwuhhhh en naar en steek en pijnlijk.

Het leek zo veelbelovend, het gesprek was zo leuk. De mensen leken ook zó leuk en de baas leek me de leukste baas ooit en het werk leek geknipt voor mij. Het leek alsof zij daar ook zo over dachten. Wat kan je je dan vergissen zeg, in wat je gevoel je zegt over het gesprek. Mijn gevoel blijkt een glasharde leugenaar. Zelfs al zag ik erg op tegen het fulltime werken (want het liefst heb ik een baan voor 24-32 uur) en zelfs al zag ik er tegenop om elke dag met een harde deadline te werken op héle rare tijden en dagen, toch voelt het als verliezen van wat ik nog niet eens had. Het had ook hele leuke kanten.

Het voelde als dé kans om weer iets verder te komen in dat wat ik leuk vind. Ik heb niet zo héél lang meer en zo vaak word je tegenwoordig niet meer uitgenodigd en het zou zomaar kunnen dat ik een baantje moet aannemen ver onder mijn niveau en (erger nog) ver onder mijn interesse. Als ik al dat geluk mag hebben! Ben zo bang dat ik daar niet vrolijk van word, dat het een baantje wordt dat ”bij mij vloekt” en ik me innerlijk gruwelijk ga vervelen. Dat het me van binnen doodt en boos maakt en het me ergert.

Ik voel de tijd al wel een beetje knijpen. Lichamelijk, met hier en daar een beetje stress. Je kunt er ook niet zomaar met iedereen over praten. Het is een opgejaagdheid terwijl niemand op je jaagt. Ik vóel dat ik ergens moet passen maar ik vind mijn bestemming maar niet. Het is niet eens dat ik móet werken dat ik wil werken (al is dat wel zo als ik rond wil komen straks) maar ik wil ook écht best graag een baan en iets voor anderen kunnen betekenen. Er is iets en ik weet niet waar. Dát gevoel.

Ik ben best jaloers op mensen die precies weten wat ze willen. Ik heb het nooit geweten en zal het ook vast nooit weten ook. Er is nooit een vacature voor wat ik wil omdat het iets ongrijpbaars is. Als je zoiets als ”juf” wil worden, of ”architect” of ”ambulancechauffeur”. Ik heb altijd al gevonden dat je dan geluk hebt. Ik kan er echt jaloers op zijn. Ik ken het niet. Ik wil ”iets” met schrijven, beeld en andere vage dingen. En komt nog bij dat ik me er niet zomaar bij neer zal leggen dat de droombaan niet bestaat en dat ik geloof dat je hem ook zult vinden zelfs al weet je niet eens precies wat je zoekt en waar je zoeken moet. Als je maar dát blijft doen wat je graag doet.

Ik ben ook wel een beetje teleurgesteld in mijzelf. Ik had gedacht dat ik door alle vrijheid die ik had en heb, wel iets zou opbouwen, iets voor mijzelf. Maar dit vrij zijn voelt helemaal niet als vrijheid. Het voelt als achterna gezeten worden door de tijdswolf en ik me niet veilig genoeg voel om eens rustig te gaan zitten voor iets op lange termijn. Ik kan mijn hoofd er niet toe zetten. Ik heb het constante gevoel alsof ik in tijdsnood zit en ik moet jakkeren en vluchten maar ik kan niet vinden waarnaartoe.

Ik heb een zekerheid nodig, een constante, in wiens schaduw en veilige buffer ik in alle rust kan zoeken en niet persé iets hoef te vinden. Misschien wil ik helemaal niet eens iets voor mijzelf beginnen en laaf ik me liever in een vast baantje met een veilig vast inkomen, liever maar saai met uitspattingen in mijn vrije tijd. Want dat is wat ik nu ook mis, het onafhankelijk zijn van wie dan ook en mijn eigen geld verdienen. Ik mis het zo. Niet te hoeven piekeren, niet te hoeven verantwoorden, het nuttig bezig kunnen zijn. Gelukkig vind ik dat ook wel in mijn vrijwilligerswerk, maar jammer genoeg kan ik daar mijn boterham niet mee beleggen. Al verrijkt het wél mijn ziel. Wat heb ik veel gewonnen na mijn baan te hebben verloren. Zo jammer dat ik dat op het moment van het faillissement nog niet wist. Ik had me helemaal geen zorgen hoeven maken, maar oh wat heb ik dat gedaan.

Ik zal weer verder moeten zoeken. Mijn zusje zegt troostend dat de afwijzing vast wel ergens goed voor is geweest ”je weet nooit wat op je pad komt”…

En ik wil daar in geloven en ik geloof dat ik daar ook wel in geloof. Tot nu toe is dat altijd zo geweest. Er komt altijd weer iets op je pad. Misschien ook wel een andere pad en die maken samen kindjes, zodat je straks héél veel padjes hebt om uit te kiezen!