Schaven en schuren, gaan en komen en dromen

Ik zal even laten zien waar ik de laatste week mee bezig ben. Ik doe wel dingen, maar voel me vreselijk onrustig. Ik weet niet of dat komt door de komende onzekerheid (volgend jaar loopt mijn ww af en ik heb nog steeds geen werk), of dat het gewoon iets wat bij deze periode in het leven hoort.

De leeftijd, de ouder wordende kinderen, iets van menopauze ofzo…ik weet niet, maar het stormt zo in mijn lijf. Ik voel het lichamelijk ook vaak, ergens bij mijn borst en de ademhaling. Al heb ik ook een andere kant. De kant die wijzer is geworden, meer tevreden wordt met wie ik ben en hoe ik in het leven sta. Sterker. Zekerder. Maar tegelijk dus ook zwakke plekken die pijn doen, maar die mij niet omver gooien of uit het veld slaan.

Zo vind ik mijzelf op de een op andere dag mooi, daadkrachtig, professioneel, kundig, er-toe-doen…en op de andere dag (zelfs op de andere minuut) vind ik mijzelf een zwakkeling, een lummel, een mens die niet veel toevoegt. Zeker niet in relationele sfeer. Ik weet dat ik fouten maak. Ik wil dat niet. Maar het gebeurt. Een soort draaimolen waar ik mijzelf niet uit weet te wurmen en waar ik ook eigenlijk te groot voor ben geworden. Maar hij stopt niet en krijgt telkens weer een nieuwe slinger. Niet door mijzelf, ik wil het niet. Maar anderen lijken het aan te slingeren en zwengelen terwijl ik net bezig ben met moeizaam uitstappen. Does it make sense?

Maar ik ben wie ik ben en ik meen het niet kwaad. Juist niet, juist niet!! Veel lukt niet door angsten. Angsten klinkt zo zwaar, het klinkt alsof ze sterker zijn en dat ik er niet alleen uitkom. Maar zo voel ik dat niet. Ik wéét dat ik eruit kom omdat ik het niet zomaar laar gebeuren in mijn leven. Het is niet dat ik er niets mee doe en denk dat het nu eenmaal zo is. Nee. Ik gebruik het om er sterker uit te komen. Niet anders, maar wijzer en sterker en ik schaaf en schuur me aan de angsten zodat ze me later kunnen laten schitteren hoop ik. En natuurlijk gebeuren er ook mooie dingen in mijn leven. Ik voel mij zo gezegend. Maar dit is een periode in mijn leven waarin ik telkens weer bij mijzelf op de koffie moet.

Ik wandel de laatste 3 maanden veel. Elke dag een uur. Meestal in het donker, laat op de avond. Dat is fijn. Het is een beetje meditatief en ik voel dat mijn lijf er zo mee eens is! Die zak aardappelen die ik op mijn buik mee torsde is weg. En de watten in mijn hoofd verdwijnen. Niet dat de angsten wegwaaien, maar ze klonten niet meer zo. En ik noem het wel angsten, maar misschien is het wel anders wat mij een naar onderbuikgevoel geeft. Onvrede, onbestemd, onzekerheid..of is dat gevoel heel normaal als je aan de kant bent gezet door je werkgever en je geen werk meer hebt en nog niet weet wat de toekomst brengt en solliciteren zo hopeloos b(lijkt)?

Wat ik gisteren ontdekte is waterverfen. Ik schilderde ansichtkaarten om andere mensen blij te maken en het was zo fijn om te doen.

Ik word zo vrolijk van die kleurtjes. Kon ik maar ansichtkaartenkunstenaar worden…

Deze is voor de mevrouw waar ik op bezoek kwam als vrijwilligster maar die nu in het ziekenhuis ligt ergens ver weg.

En dan nog een derde:

En dan dit wat helderder geworden is afgelopen week. Ik ben bezig met een eigen bedrijf opzetten. Ik dacht…ik kan fotograferen, ben opgeleid voor Grafisch Ontwerper en ik heb 7 jaar in mijn eentje als Webredacteur/Social Media Specialist gewerkt voor een enorm groot bedrijf … waarom combineer ik dat niet en ga ik bedrijven mijzelf aanbieden om hun Social Media aan te pakken, in te richten, bij te houden. Ze hebben er met mij een fotograaf én designer in één bij!

Toen kreeg ik op de fiets (nee, niet wandelend) een ingeving. Als je Social Media, Grafisch en Fotograaf samenvoegd…wat krijg je dan? Wie heb je dan nodig?

Een Socialgraaf!

Het beroep bestond nog niet. Maar nu dus wel!

En zo..

Zo kom ik er wel op een dagje denk ik. Hoop ik.

O ja…ik had het in mijn vorige blogs toch over die ontmoetingsavond tussen dorpsbewoners en het AZC? Het is in volle VOLLE gang, de avond staat vast (eind januari) en het belooft erg mooi te worden. Met Syrische muziek, bekende mensen die komen optreden (niet te lang want het gaat om de mensen zelf) en spel en dans en lachen en ontmoeten. Het wordt zó leuk en het is zo inspirerend en ik heb er zoveel leuke mensen door ontmoet!! Dat krijg je als je je hart volgt.

En vaak is dat door ideeën en dromen waarvoor je gáát. Waarbij het om mensen draait en niet -juist niet- om het geld.

Later meer.