Een berichtje uit de hemel?

Ik woonde mijn hele jeugd op hetzelfde adres. Een alleenstaande woning aan een rustige straat waar ik stoeprandje speelde met mijn buurmeisjes. Alle twee 2 jaar ouder dan ik, dus daar begon al mijn buitenbeentjesleven. Rechts van ons woonden de ouders van het ene buurmeisje. Ik sprak ze niet vaak. Ik zag ze wel vaak. Mijn halve leven zag ik ze voorbij het voorraam lopen om hun ouders een eindje verderop in de straat de krant te brengen of ze met pannetjes soep te verwennen. Zo ging dat in ons dorp.

Elke tocht van hun huis naar het andere huis begon met de voor mij zo vertrouwelijke klap van  tuindeur die dichtviel. Al die jaren dat ze er woonden was er dat geluid die verankerd ligt in mijn jeugdjaren. Een klap van die achterdeur brengt mij terug naar mijn jeugd. En na die klap zag ik dan 30 seconden later de krullenbol van mijn buurvrouw voorbij waggelen. Een paar keer per dag. Het hoorde erbij. Niks bijzonders toen.