Starend naar de lege plek

Als ik nu nóg harder
aan je denk
is het
net alsof
ik je tevoorschijn
kan denken
dacht ik net

alsof je dan zo
zal komen aangelopen
met je zo vertrouwde loopje
eerst je schaduw
dan mijn twijfel en verbazing
maar dan onmiskenbaar jij

dat je mij dan ineens óók ziet
en dan vrolijk zwaait naar mij

alsof er nooit een gat van tijd gegapen heeft
tussen nu en lang geleden
alsof je doodgewoon weer leeft

Het leven en de dood

Vreselijk, dit nieuws over de vliegramp in Frankrijk

Ik weet nog dat een paar weken geleden het vliegtuig waarin ik zat een rare beweging maakte. De zengende angst die ik toen voelde is bijna niet te beschrijven. Wáár kun je je aan vastklampen? Dat is het allereerste wat ik deed. Me vastklampen aan iets. Vastigheid. Wie kan je helpen? Wat kan je doen? Helemaal niets besef je dan! Er was werkelijk helemaal geen enkele hoop waar ik met mijn gedachten aan kon vastklampen, ik kon me alleen maar met mijn handen vasthouden aan de stangen van de stoel.

Een berichtje uit de hemel?

Ik woonde mijn hele jeugd op hetzelfde adres. Een alleenstaande woning aan een rustige straat waar ik stoeprandje speelde met mijn buurmeisjes. Alle twee 2 jaar ouder dan ik, dus daar begon al mijn buitenbeentjesleven. Rechts van ons woonden de ouders van het ene buurmeisje. Ik sprak ze niet vaak. Ik zag ze wel vaak. Mijn halve leven zag ik ze voorbij het voorraam lopen om hun ouders een eindje verderop in de straat de krant te brengen of ze met pannetjes soep te verwennen. Zo ging dat in ons dorp.

Elke tocht van hun huis naar het andere huis begon met de voor mij zo vertrouwelijke klap van  tuindeur die dichtviel. Al die jaren dat ze er woonden was er dat geluid die verankerd ligt in mijn jeugdjaren. Een klap van die achterdeur brengt mij terug naar mijn jeugd. En na die klap zag ik dan 30 seconden later de krullenbol van mijn buurvrouw voorbij waggelen. Een paar keer per dag. Het hoorde erbij. Niks bijzonders toen.