Niet te geloven!

Ik kan weer inloggen! Leest iemand hier nog gezellig mee? Ik heb weer allemaal plannetjes met schrijven. Leuke dingen die ik tegenkom op internet, mooie plaatjes/beelden en daarbij mijn gedachtegangen. Eerst maar eens een postje doen (dit!) en dan weer gezellig online aanwezig zijn. Tot snel!

Wil je me dat influisteren, als ik het zelf niet zie?

Kan iemand mij voorzichtig zachtjes
lieflijk influisteren als het seizoen van de hoop
weer aarzelend gloort, zoals je de lente
ruikt ontluiken en je de vederlichte hoop weer voelt
door de eerste maartse merelmelodie?
Wil je me dat influisteren
als ik het zelf niet zie?

Schaven en schuren, gaan en komen en dromen

Ik zal even laten zien waar ik de laatste week mee bezig ben. Ik doe wel dingen, maar voel me vreselijk onrustig. Ik weet niet of dat komt door de komende onzekerheid (volgend jaar loopt mijn ww af en ik heb nog steeds geen werk), of dat het gewoon iets wat bij deze periode in het leven hoort.

De leeftijd, de ouder wordende kinderen, iets van menopauze ofzo…ik weet niet, maar het stormt zo in mijn lijf. Ik voel het lichamelijk ook vaak, ergens bij mijn borst en de ademhaling. Al heb ik ook een andere kant. De kant die wijzer is geworden, meer tevreden wordt met wie ik ben en hoe ik in het leven sta. Sterker. Zekerder. Maar tegelijk dus ook zwakke plekken die pijn doen, maar die mij niet omver gooien of uit het veld slaan.

Zo vind ik mijzelf op de een op andere dag mooi, daadkrachtig, professioneel, kundig, er-toe-doen…en op de andere dag (zelfs op de andere minuut) vind ik mijzelf een zwakkeling, een lummel, een mens die niet veel toevoegt. Zeker niet in relationele sfeer. Ik weet dat ik fouten maak. Ik wil dat niet. Maar het gebeurt. Een soort draaimolen waar ik mijzelf niet uit weet te wurmen en waar ik ook eigenlijk te groot voor ben geworden. Maar hij stopt niet en krijgt telkens weer een nieuwe slinger. Niet door mijzelf, ik wil het niet. Maar anderen lijken het aan te slingeren en zwengelen terwijl ik net bezig ben met moeizaam uitstappen. Does it make sense?

Maar ik ben wie ik ben en ik meen het niet kwaad. Juist niet, juist niet!! Veel lukt niet door angsten. Angsten klinkt zo zwaar, het klinkt alsof ze sterker zijn en dat ik er niet alleen uitkom. Maar zo voel ik dat niet. Ik wéét dat ik eruit kom omdat ik het niet zomaar laar gebeuren in mijn leven. Het is niet dat ik er niets mee doe en denk dat het nu eenmaal zo is. Nee. Ik gebruik het om er sterker uit te komen. Niet anders, maar wijzer en sterker en ik schaaf en schuur me aan de angsten zodat ze me later kunnen laten schitteren hoop ik. En natuurlijk gebeuren er ook mooie dingen in mijn leven. Ik voel mij zo gezegend. Maar dit is een periode in mijn leven waarin ik telkens weer bij mijzelf op de koffie moet.

Ik wandel de laatste 3 maanden veel. Elke dag een uur. Meestal in het donker, laat op de avond. Dat is fijn. Het is een beetje meditatief en ik voel dat mijn lijf er zo mee eens is! Die zak aardappelen die ik op mijn buik mee torsde is weg. En de watten in mijn hoofd verdwijnen. Niet dat de angsten wegwaaien, maar ze klonten niet meer zo. En ik noem het wel angsten, maar misschien is het wel anders wat mij een naar onderbuikgevoel geeft. Onvrede, onbestemd, onzekerheid..of is dat gevoel heel normaal als je aan de kant bent gezet door je werkgever en je geen werk meer hebt en nog niet weet wat de toekomst brengt en solliciteren zo hopeloos b(lijkt)?

Wat ik gisteren ontdekte is waterverfen. Ik schilderde ansichtkaarten om andere mensen blij te maken en het was zo fijn om te doen.

Ik word zo vrolijk van die kleurtjes. Kon ik maar ansichtkaartenkunstenaar worden…

Deze is voor de mevrouw waar ik op bezoek kwam als vrijwilligster maar die nu in het ziekenhuis ligt ergens ver weg.

En dan nog een derde:

En dan dit wat helderder geworden is afgelopen week. Ik ben bezig met een eigen bedrijf opzetten. Ik dacht…ik kan fotograferen, ben opgeleid voor Grafisch Ontwerper en ik heb 7 jaar in mijn eentje als Webredacteur/Social Media Specialist gewerkt voor een enorm groot bedrijf … waarom combineer ik dat niet en ga ik bedrijven mijzelf aanbieden om hun Social Media aan te pakken, in te richten, bij te houden. Ze hebben er met mij een fotograaf én designer in één bij!

Toen kreeg ik op de fiets (nee, niet wandelend) een ingeving. Als je Social Media, Grafisch en Fotograaf samenvoegd…wat krijg je dan? Wie heb je dan nodig?

Een Socialgraaf!

Het beroep bestond nog niet. Maar nu dus wel!

En zo..

Zo kom ik er wel op een dagje denk ik. Hoop ik.

O ja…ik had het in mijn vorige blogs toch over die ontmoetingsavond tussen dorpsbewoners en het AZC? Het is in volle VOLLE gang, de avond staat vast (eind januari) en het belooft erg mooi te worden. Met Syrische muziek, bekende mensen die komen optreden (niet te lang want het gaat om de mensen zelf) en spel en dans en lachen en ontmoeten. Het wordt zó leuk en het is zo inspirerend en ik heb er zoveel leuke mensen door ontmoet!! Dat krijg je als je je hart volgt.

En vaak is dat door ideeën en dromen waarvoor je gáát. Waarbij het om mensen draait en niet -juist niet- om het geld.

Later meer.

 

Ik mis mijn blog

Ik mis jullie. Ik kom denk ik terug.

PS Ik heb die takjes écht niet zo neergelegd, ik zag er een gezicht in. That’s all.

Omdat ik weet dat je het zo missen kunt..

Ik dacht vanmorgen ”even” bij mist naar de ”buitenlanden” te gaan fietsen en hier en daar wat mooie mistfoto’s te gaan maken binnen een uurtje. Dus een ontbijt en koffie zou ik wat later nemen. 4 uur later was ik terug thuis…

Het is voor mijn gezin maar goed dat het niet altijd herfstig en mistig is buiten en ook wel eens saai zodat ik niet naar buiten ”moet” van mijn gevoel. Anders ben ik nooit meer thuis vóór het eten! Ik bedenk me al fietsend of lopend ook best vaak dat ik gewoon dóór zou willen lopen de halve wereld over met 1 rugzakje. Gewoon maar zien wat er komt op je pad. Ik geloof en merk dat er ook zó veel goede mensen zijn die je onderweg vanzelf tegenkomt. Als je maar blijft gáán. Het op pad zijn voelt als de ultieme vrijheid, nog vrijer dan op vakantie in het duurste oord. Omdat het overal kan, dit gevoel. En er niet voor betaald hoeft te worden en het een paar stappen van je huis ligt. Het ligt er ook als je binnen loopt te stressen. En je hoeft er niet uren op internet naar te zoeken. En terwijl zowat iedereen binnen zat viel het blaadje. Vielen duizenden blaadjes. En niemand zag het. En wat een toeval dat ik dan nét dat ene blaadje zag vallen dat er al maandenlang hing!

Ik heb nu zo ontzettend veel mooie foto’s gemaakt vandaag en zoveel nieuwe leuke plekjes ontdekt. Ook een mooi plekje bij een kasteeltje waar je een heel erg mooi bospaadje hebt lopen wat absoluut niet eng is met aan het einde een mooie boomstronk naast een weiland met koeien. Ik heb dat meteen als mijn toekomstige stilteplekje (met koffie in een thermosbeker) gebombardeerd.

Ook was ik voor het eerst sinds tijden mijn mobiel vergeten, dus ik moest het zonder Runkeeper doen (die ik altijd gebruik met wandelen en fietsen om mijn route en de kilometers die ik maak terug te kunnen zien ). Best ook wel lekker helemaal los van alles op pad. Terug thuis lees ik dat Anne in het ziekenhuis ligt. Die leuke mevrouwvriendin waar ik elke vrijdag op bezoek ga als vrijwilligster. Ik hoop zo dat ze beter wordt…ik kan haar eigenlijk nog niet missen. Ik moet altijd zo aan haar denken als ik mooie plekjes zie. Ik weet dat ze precies dat zo mooi vind als ik. En vogeltjes…zij is ook zo gek op vogeltjes. En die hoor ik nu zo veel. Door haar zie ik de wereld een beetje anders, een beetje nóg mooier. Omdat ik haar ogen zie glinsteren als ik mooie dingen zie. En zij die mooie dingen alleen nog maar door de foto’s die ik maak kan zien. Lopen en fietsen ging al zo slecht. En dan geniet ik zo dat ik nog wél kan lopen door onbegaanbare spannende bospaadjes, omdat ik weet dat je het zo missen kunt.

 

Door verschieten is er voor alles een tijd

Elke avond wandel ik een uur door de stille straten en zuig mijn longen vol met frisse buitenlucht. Dat komt ongeveer neer op 5 kilometer langs verlichte huizen met mensen op banken en stoelen achter schermen en buizen . Er valt zoveel te zien als de lichten in de huizen aan gaan.

Het is zó lekker om dat uurtje te pakken, mijn gedachten te laten waaien en aan niets te hoeven denken. Onbereikbaar te zijn. Even een ommetje lopen om álles in mijn leven. Het is mijn uur van complete vrijheid. En daar was ik het niet eens voor begonnen, dat wandelen. Ik was het begonnen voor mijn gezondheid. Lopen, stevig wandelen en dan liefst langer dan 30 minuten per dag is zó goed voor je lichaam en geest. Ik merk het aan alles. En het fijne is, ik doe mijn schoenen aan en gá. En dan zie ik wel waar mijn voeten mij brengen. Een plan heb ik nooit.

Ik vond vandaag een mooi gedicht over dat gevoel dat ik dan krijg:

Vertrokken

Ik weet niet meer wie achter is gebleven
sinds ik mijzelf de poorten opende.
Het is mij voortaan om het even,
mij lokt alleen het vreemde leven
loopende, loopende..

Ik voel mij weer gelukkig worden
loopende, loopende…

Adriaan Roland Horst, De ontkomen zwerver

Nu loop ik niet de wijde wereld in zoals een zwerver. Maar lopende zonder doel en wel zien waar je terecht komt, een soort mini-avontuurtje, geeft een ultiem gevoel van vrijheid. Wonderlijk dat je alleen maar met de ene voet voor de andere te zetten, jezelf kan brengen waar je maar wilt!

Zondag wandelde ik ’s middags een stuk door het bos. En de kleuren die je dan ziet! Trouwens, ik zag eigenlijk de mooiste kleurencombinaties in de gewone woonwijken, bij de mensen in de tuin. Als je eenmaal daarop let, hoe fantastisch de natuur met kleuren speelt, dan wil je dat eigenlijk liefst grijpen, vasthouden, bewaren. Maar dat hoeft niet. Als je goed kijkt, is het er altijd. En het mooie is, is dat het steeds in beweging is. En dat is eigenlijk zo met bijna alles. Het verschieten van tijd, van kleur, van alles, als dat er niet was zou je veel moeten missen. Door verschieten is er voor alles een tijd.

Het probleem van de vluchteling en hoe het meisje onder de douche een mogelijke oplossing bedacht

Ik had vanmorgen ineens een idee onder de douche. Een geweldig en simpel idee vond ik zelf. Het heeft met het AZC hier in de buurt te maken, met de vluchtelingen en met mij en de mensen in het dorp. Met de toekomst. Iets belangrijks!

Ik merk dat de sfeer steeds grimmiger wordt in Nederland. De houding ten opzichte van, en de mening over vluchtelingen wordt met de dag onaardiger lijkt het wel. En ik merk dat ik zelf ook steeds onaardiger over de AZC bewoners ga denken. Dat wil ik niet, maar het gebeurt. Dat is gewoon eng te noemen.

Dat komt door het nieuws (de woorden gelukszoekers, criminelen, profiteurs etc. vliegen me om de oren). Ik kan me dat laten aanpraten omdat ik ze niet persoonlijk ken. Ze hebben geen ”gezicht” voor me.

Ons dorp heeft ook een groot Asielzoekerscentrum. Ik zie de bewoners wel bij bosjes in het dorp rondlopen en fietsen maar daar blijft het dan ook bij. De meeste mannen kijken me boos aan als ik ze passeer ”dus” vind ik (degene die altijd lacht en ”hallo” zegt) ze nog onsympathiek ook. Want zoveel goeds hoor ik niet over ze. Zo simpel gaat dat. En ik ben niet de enige merk ik om me heen. Ik ben (als ik niet heel snel iets daaraan ga doen) een regelrechte racist aan het worden. Of nee..hun cultuur staat me niet aan. Want daar hoor ik ook allemaal benauwende dingen over. Maar.. ik kén ze niet eens!

Ik kán zo ook geen eerlijke mening vormen als er eentje in mijn strot wordt geduwd. En onder de douche bedacht ik me hoe ik dat mogelijk kan en wil veranderen. Want als ik wil dat er iets verandert en als ik wil dat ik wel een eigen mening hierover wil vormen, moet er wat gedaan worden. Alleen een bezoekje aan het AZC tijdens de open dag heeft niet veel geholpen, ik heb geen vluchteling ontmoet en alleen het gebouw leren kennen..ik wil de mensen leren kennen!

Wát als ik nou een ontmoetingsavond in het Kulturhus in het centrum van het dorp organiseer voor de AZC bewoners en de bewoners van mijn dorp? Wat als enkele AZC bewoners bereid zijn om hún verhaal kort en krachtig te vertellen? Ze zullen een gezicht krijgen en onze ogen worden misschien wel geopend, er zal een gelegenheid zijn om elkaar écht te ontmoeten en te leren kennen.

Alles wat ik nodig heb is een gratis zaal, enkele vluchtelingen die hun verhaal willen en durven doen, de kunstenares die samen met de kinderen van het AZC iets wil voorbereiden voor die avond, een tolk, een presentator die de avond aan elkaar wil praten, wat flyers, lokale media-aandacht (lijkt me géén probleem want het is een mega HOT item)…en koffie, thee en limonade (daar zullen toch wel potjes voor zijn bij de gemeente?). En natuurlijk zoveel mogelijk bewoners en omwonenden van het dorp en zoveel mogelijk asielzoekers. Zullen ze hiertoe bereid zijn? Willen we elkaar écht leren kennen en de moeite daarvoor doen? Een reikende hand van beide kanten? Zullen onze meningen veranderen? Zal de mijne veranderen?

Dit idee liet me ook na het douchen niet meer los. Meteen stuurde ik mijn verhaal naar een paar mensen die wel eens iets organiseren in dit dorp om te vragen of het idee wel écht een goed idee is en ook haalbaar is. Want zelf kan ik dit niet zo goed overzien. Ik organiseer eerlijk gezegd nóóit iets groots. Maar dit idee en de drang om dit pootjes te laten krijgen was wonderlijk genoeg groter dan mijn angst om dat wat er op mijn pad zou gaan komen.

Ik heb zelfs al een bekende (BN-er) plaatsgenoot bereid gevonden om mij te helpen en deze bood aan om iets te willen doen op de avond zelf. Dinsdag gaan we samen naar het Kulthurhus om het idee voor te leggen. Ik ben zó benieuwd of mijn idee -die zomaar uit een warmwaterdruppel plopte- geboren gaat worden!

Wat denken jullie? Zal het iets zijn? En hebben jullie nog ideeën die ik kan gebruiken? Ach..iets zeggen hoeft niet hoor, maar stel je hebt ideeën dan kan ik die mogelijk gebruiken. Of ga douchen en denk even met me mee. Mogelijk krijg je zelf een nog veel beter idee (haha).

PS Ik heb nog een mooi blog gevonden met persoonlijke verhalen van vluchtelingen. Deze quote alleen al deed mijn medemensliefde weer even stromen:

”De Syrische is een romanticus. ,,Ik wil zo graag naar de prachtige molens hier. Maar toen mijn man naar Parijs ging voor zijn studie, weigerde hij naar de Eiffeltoren te gaan zonder mij. Ik zal nu op mijn beurt wachten om samen met hem naar een molen te gaan.”

Het geluk dat maar 1 bladzijde weg is

Ik plaats (om een stok achter de deur te hebben) al mijn prutsels in Illustrator hier. Ik WIL elke dag 1 illustratie-collage maken, wat ik maak van gevonden én zelf gemaakte beelden en teksten die ik om mij heen zie en die mij die dag aanspraken en die in mij opkwamen. Wel probeer ik zoveel mogelijk teksten van mijzelf te gebruiken. Ik ben zó benieuwd hoe zich dat evolueert als ik dat écht dagelijks zal doen. Dit is dus mijn derde illustratie-collage gemaakt ooit.

Blogjes blijf ik sowieso maken, maar er zal dus iets meer activiteit op dit blog zijn nu ik dit idee heb opgevat. Het kan ook zomaar zijn dat het na een paar dagen alweer stopt. Ik ken mijzelf onderhand, een pra..(oh nee, dat was een songtekst he).

Stomme dingen doen die je zelf wél leuk vindt

---

Ik heb ineens ontdekt dat ik blij word en plezier heb in ”iets” maken in Illustrator. Het maakt niet uit wat, een combinatie van tekenen, wat teksten en mijn foto’s. Het doet er niet toe. Het maakt me op de een of andere manier blij om er mee bezig te zijn. Het is puur experimenteren. Je moet ook stomme dingen durven doen, die je zelf wél leuk vindt.

En over die quote die erin staat..Ik geloof dat als je dat doet waar je echt met liefde en met zoveel zin mee bezig bent of wílt zijn, dat er uiteindelijk iets op je pad komt. Of het nu geld oplevert of niet. Al is het alleen al dat je erachter komt wat je blij maakt. Bezig zijn met een passie opent werelden. Maar je moet soms wel je passie ontdekken.

Ik heb het in het verleden al eens ontdekt toen ik veel met fotografie bezig was puur voor mijn plezier. Het maakt niet uit wát je doet, áls je het maar op jouw manier doet en de liefde voelt tijdens het doen. Op een dag zet het je op de lift, of op de roltrap..weet je wat ik bedoel? Stel het creëren wat je doet, op wat voor manier dan ook, is als lopen en ik geloof dat als je blijft lopen je op een gegeven moment op roltrappen naar hoger zult belanden en je steeds een stukje als vanzelf loopt en het je verder zal brengen naar een ander level. Het belangrijkste is vooral het blijven lopen. Je ook niet laten verleiden dingen te gaan doen die je eigenlijk niet wilt (zelfs al levert het geld op), die kunnen een vreselijke hindernis vormen. Maar zeg wel ja tegen dingen die je eigenlijk wél wilt maar niet durft.

Nee. Ik las het nog een paar keer over en het is een onduidelijk voorbeeld..maar ik geloof dat als je iets wilt, je stapje voor stapje ergens zult komen als je maar stug doorzet en je niet door teleurstellingen laat ontmoedigen. Dat als je doorzet je zult zien dat het je met de juiste mensen en mogelijkheden en omstandigheden zal omringen. Het lopen brengt je op plekken en omringt je met mensen waar je van te voren nooit bij stil had gestaan en nooit over na had gedacht. Je kunt het van te voren niet uitstippelen.

Het allermoeilijkste is vaak toch wel dat je moet beslissen in welke richting je je eerste stap moet zetten..daarom: dóe gewoon maar een stap! Een inimini-kleintje maar. En experimenteer en ontdek het dan. Elke eerste stap die je kiest, in welke richting dan ook is goed omdat je dan begonnen bent te experimenteren en uitproberen en het je onherroepelijk naar de volgende stap zal leiden. En hoe dan ook brengt het je naar mooie plekken, in jezelf en in de wereld om je heen.

Ja.
Ik probeer mijzelf ook maar steeds weer een duw te geven. Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Vind maar eens je passie.

Door het bos gelopen alleen

Door het bos gelopen alleen. Met niemand hoeven praten en daarom zoveel kunnen zien. Het felgekleurde blaadje dat op mijn pad lag. Ik vond hem zo mooi, ik wilde hem graag hebben. Meenemen. Maar het enige wat ik kon doen was hem met mijn mobieltje vastleggen in de tijd. Bezit ervan nemen zou hem alleen maar lelijker en brozer maken. Hij zal verdorren, verbruinen, vergaan. Het is zijn lot om te worden gelaten. Nog even mooi te liggen zijn voor niemand en dan op te gaan in de brij.

Ik kreeg zin om een aquarel te maken van die blaadjes…en kijk wat een mooie compositie waar geen mensenhand aan te pas is gekomen:

Het is niet een kwestie van zoeken. Maar van kijken. Van tijd doorbrengen met jezelf. Zelfs een kwestie van een beetje vervelen en op de loop voor instant vermaak. Van vergeten wat je denkt wat belangrijk is. Jezelf met opzet laten verdwalen en de tijd expres vergeten om uiteindelijk heel veel verloren tijd terug te vinden. Tijd vertraagde in het bos, waar alles om mij heen zijn tijd nam en niets zijn best deed om mijn aandacht te trekken. Ik was zelf degene die bepaalde wat mijn aandacht kreeg en de rest bleef ook zonder aandacht zijn beste en mooiste zelf zijn.